Krótka historia rozwoju branży tekstylnej/modowej

Przemysł tekstylny istnieje od czasów prehistorycznych. Jego ewolucja jest w dużej mierze związana z postępem technologicznym i rozwojem szlaków handlowych, z których najbardziej znanym jest jedwabny szlak; był on główną drogą handlową dla wyrobów włókienniczych od czasów Cesarstwa Rzymskiego do XV wieku.

W czasach prehistorycznych ludzie do produkcji włókien wykorzystywali sierść zwierząt lub rośliny. Jedwab jest jedynym naturalnym włóknem utworzonym z nici, które można łączyć i przekształcać w przędzę poprzez skręcanie. Produkcja jedwabiu została zapoczątkowana w Chinach około 2600 roku p. n. e. Pozostałe włókna naturalne muszą zostać rozciągnięte i ułożone równolegle poprzez czesanie, a następnie przekształcone w ciągłą przędzę poprzez przędzenie. Koło przędzalnicze zostało zmechanizowane w Europie około 1400 roku, co było pierwszym istotnym przełomem tego przemysłu w Europie. Na przestrzeni wieków wprowadzano dalsze ulepszenia technologii pracy, aż do momentu rewolucji przemysłowej, która miała miejsce na przełomie XVIII i XIX wieku. Mechanizacja tkactwa rozpoczęła się w 1733 roku wraz z opatentowaniem latającego czółenka stworzonego przez Johna Kaya. Następnie, w 1788 roku, Edmunda Cartwright wynalazł krosno parowe, które jeszcze bardziej przyspieszyło proces produkcji. W 1830 roku, Francuz Barthélemy Thimonnier wynalazł pierwszą maszynę do szycia. Równolegle, pierwsze włókna syntetyczne, wykonane z celulozy lub produktów petrochemicznych, zostały opracowane w połowie XVIII wieku i są coraz częściej stosowane samodzielnie lub w mieszankach.

Postęp technologiczny, który nastąpił na przełomie XVIII i XIX wieku nie tylko dał początek przemysłowi tekstylnemu. Doprowadził on także do rewolucji przemysłowej i rozwoju gospodarczego, skutkując głębokimi zmianami społecznymi w krajach uprzemysłowionych. Najpierw w Wielkiej Brytanii, następnie w Belgii, Francji, Niemczech i Stanach Zjednoczonych, rewolucja przemysłowa sprawiła, że gospodarki dotychczas oparte na rolnictwie przekształciły się w gospodarki oparte na rzemiośle i handlu.

Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Modern_Times_(film)#/media/File:Chaplin_-_Modern_Times.jpg

Gwałtowna industrializacja krajów azjatyckich w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku szybko doprowadziła do zniwelowania różnic pomiędzy gospodarkami półkuli północnej i południowej. W ciągu kilku dziesięcioleci geografia produkcji w przemyśle tekstylnym, odzieżowym i obuwniczym znacznie się zmieniła. Podczas gdy zatrudnienie w tej branży zdecydowanie spada w Europie i Ameryce Północnej, produkcja jest konsekwentnie przenoszona do Azji i innych regionów rozwijającego się świata. Jeśli społeczeństwo uprzemysłowione było dotychczas krytykowane przez obywateli gospodarek globalnej północy za rozwinięcie koncepcji nowoczesnej pracy – opartej na mechanicznych i powtarzalnych zadaniach oraz niskich wynagrodzeniach pracowników – to przeniesienie produkcji do Azji odbiło się jeszcze bardziej negatywnie na płacach i warunkach zatrudnienia.

Wraz ze spadkiem znaczenia jedwabnego szlaku pojawiły się nowe drogi, którymi dystrybuowano tekstylia i odzież. Ich szczególnie intensywny rozwój przypada na XX wiek, gdy dotychczasowe szlaki lądowe zostały zablokowane wskutek I wojny światowej i zimnej wojny. Powstanie Kanału Sueskiego, będącego obecnie jednym z głównych szlaków handlowych łączących Europę z Azją, doprowadziło do wzrostu ilości towarów transportowanych drogą morską. O jego znaczeniu boleśnie przypomniała Blokada Kanału Sueskiego z marca 2021 roku. 23 marca kontenerowiec o nazwie Ever Given z powodu awarii osiadł na mieliźnie w kanale i zablokował go na 6 dni, co opóźniło dostawy produktów na całym świecie.

Źródło: The two ways for the 'One Bell-One Route’ project [yourfreetemplates] ARTICLE / Jimena Puga Gómez [Spanish version]

Dostęp do wielu tanich pracowników, lekceważenie norm bezpieczeństwa i higieny pracy, niskie podatki i cła oraz konkurencyjne kursy wymiany walut sprawiły, że Chiny stały się największym producentem na świecie.

Obecnie stworzenie nowego jedwabnego szlaku stało się jednym z największych wyzwań dla chińskiej i światowej gospodarki, co pociąga za sobą rewolucję w infrastrukturze transportu towarów i ludzi, a także przesyłu energii oraz transferu technologii. Projekt jednego pasa i jednej drogi (ang. One Belt, One Road) ma za zadanie zapewnić Chinom supremację handlową nad resztą świata.

Za Chinami, które w roku 2020 wyeksportowały towary o wartości około 154 miliardów dolarów, Indie są obecnie drugim co do wielkości eksporterem tekstyliów i odzieży na świecie; wartość eksportu tych towarów z Indii wynosiła w 2022 roku 44,4 miliarda dolarów, a zatrudnienie w tej branży znajduje ponad 35 milionów Hindusów.