Przepisy dotyczące tekstyliów i odzieży w UE

Wszyscy członkowie UE stosują się obecnie do Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1007/2011 z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nazewnictwa włókien tekstylnych oraz etykietowania i oznakowywania składu surowcowego wyrobów włókienniczych. Zostało ono wprowadzone w celu ochrony interesów konsumentów i usunięcia wszelkich potencjalnych barier dla sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

Główne elementy rozporządzenia, jak wspomniano na stronie internetowej UE poświęconej wspólnej gospodarce rynkowej, to

• ogólny obowiązek podawania pełnego składu surowcowego wyrobów włókienniczych,
• wprowadzenie minimalnych wymogów technicznych dla wniosków o nową nazwę włókna,
• wymóg wskazania obecności nietekstylnych części pochodzenia zwierzęcego,
• wyłączenie mające zastosowanie do spersonalizowanych produktów wykonanych przez samozatrudnionych krawców.
• uprawnienie Komisji Europejskiej do przyjmowania aktów delegowanych zmieniających załączniki techniczne do rozporządzenia, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
• składanie przez Komisję sprawozdań z wdrażania polityk, rewizji zawartych klauzul i implementacji wniosków z badań dotyczących substancji niebezpiecznych.

Zakres rozporządzenia 1007/2011

Zgodnie z rozporządzeniem, wyroby włókiennicze muszą być odpowiednio etykietowane lub oznaczane za każdym razem, gdy są wprowadzane do obrotu. Rozporządzenie nie uwzględnia rozmiaru, kraju pochodzenia ani oznakowania dotyczącego prania/pielęgnacji.

Na każdym etapie przetwarzania przemysłowego i dystrybucji handlowej produktu wymagana jest identyfikacja składu włókien produktu.

Rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich artykułów, w tym surowych, częściowo przetworzonych, przetworzonych, częściowo wyprodukowanych i gotowych, które zawierają co najmniej 80% masy włókien tekstylnych.

Rozporządzenie (UE) nr 1007/2011 zostało przyjęte w dniu 27 września 2011 r. i zaczęło obowiązywać w dniu 8 maja 2012 r. Pełny tekst można przeczytać tutaj.

Źródło: Canva Pro Repozytorium, autor: Elionas2 via canva.com

Etykiety wyrobów włókienniczych — wymogi UE

W Unii Europejskiej wymagane są etykiety na wyrobach włókienniczych przeznaczonych do sprzedaży konsumentom. Etykiety wyrobów włókienniczych mogą być zastępowane lub dopełniane uzupełniającą dokumentacją handlową w transakcjach między przedsiębiorstwami.

W dowolnym momencie łańcucha sprzedaży organy krajowe mogą kontrolować wyroby włókiennicze, aby upewnić się, że informacje na etykiecie są dokładne.

Jeśli chcesz wprowadzić produkt odzieżowy na rynek UE, upewnij się, że etykieta jest dołączona i spełnia następujące przepisy:

• podaje skład tkaniny — zapisany w malejącym porządku procentowym
• jest wydrukowana z użyciem wyraźnego i czytelnego tekstu, w tym jednolitego liternictwa (ta sama czcionka, rozmiar i styl)
• prezentuje informacje o składzie tkaniny wyraźnie oddzielone od innych informacji, takich jak pielęgnacja produktu.

Jeśli towary włókiennicze mają być sprzedawane w jednym lub kilku państwach europejskich, należy przetłumaczyć tekst na wszystkie języki urzędowe używane w tych państwach.

Produkt tekstylny może być określany jako „100%” lub „cały” tylko wtedy, gdy jest wykonany w całości z jednego rodzaju włókna. Możesz zdecydować się na użycie takich zwrotów lub po prostu nazwać odzież wykonaną w całości z bawełny „bawełną”. Jeśli produkujesz towary, które Twoim zdaniem mają wyjątkowe właściwości środowiskowe, mogą one kwalifikować się do korzystania z oznakowania ekologicznego UE (EU Ecolabel).